Man, 72 jaar met alvleesklierkanker. Rinie Huitema-de Ruiter belt mij op:
- Sabine, je moet nu direct naar de spoed komen, die man van die stretcher is er en hij is heel erg benauwd, volgens mij gaat hij snel...
- Okay, ik kom direct.
Als ik naar de spoed ren, bedenk ik me wat er met hem aan de hand zou kunnen zijn. Misschien een longembolie. Stollingsproblemen komen bij deze vorm van kanker vaker voor.
- Hij ligt op kamer 4. Ik heb de ambulance al achter de koffie gezet. Zijn schoondochter is gelukkig ook mee.
Ik herinner me ons gesprek van enkele weken eerder. Toen was zij ook mee. Het ging al erg slecht met hem. Zij was speciaal uit Spanje gekomen om voor haar schoonvader te zorgen.
- Als u het voor het zeggen zou hebben waar zou u dan het liefst sterven?
- In de zon, dokter. Met de zon in mijn gezicht.
- Kan dat bij u thuis?
- Ik denk het wel, ik heb een plaatsje achter waar de zon een paar uur per dag komt en een stretcher waar ik op kan liggen.
Als ik kamer 4 binnenloop zie ik direct dat het helemaal mis is. Hij is erg kortademig en al grauw. Ik kijk hem aan en ik kijk naar buiten. Het is warm. De zon schijnt, de lucht is strakblauw en de schaduwen worden al langer. We hebben haast.
- Het is zover.
- Ik weet het.
- U wilde in de zon op uw stretcher, nog steeds?
- Ja!
Rinie regelt een zuurstoftank, de ambulance gooit de rest van de koffie weg en rijden hem met dezelfde snelheid terug als waarmee ze kwamen.
Als ik 's avonds klaar ben, besluit ik langs zijn huis te fietsen. Voor mij draait de zwarte auto van de uitvaartmaatschappij net de straat uit. De zon gaat onder.
Hij heeft het gered.
