De regen klettert op mijn voorruit, terwijl de ruitenwissers zich uitsloven om mijn zicht te bewaren op deze donkere dijk. Mijn hoofd is druk aan het malen. Ik denk al de hele dag aan haar. Die zeldzame vorm van kanker is amper een maand geleden ontdekt. Wat zou ze te horen hebben gekregen?
Bij de voordeur bel ik aan. De echtgenoot doet open; ik zie de verslagenheid op zijn gezicht. ‘Fijn dat je er bent’ zegt hij zacht. ‘Kom maar snel binnen, ze is boven. Ze heeft bijna niets gezegd sinds we thuis zijn.’ De spanning in mijn buik groeit terwijl ik de trap oploop. Zachtjes klop ik op de deur van de slaapkamer voordat ik naar binnen stap. Ze ligt in haar dekens gerold; ik zie alleen haar glimmende achterhoofd dat afsteekt tegen het donkerblauwe kussen.
Ik schuif het krukje bij en ga naast haar zitten. Voorzichtig leg ik mijn hand op haar bovenarm en wrijf er zachtjes overheen. Haar snikken wordt harder, alsof het slechte nieuws zich opnieuw over haar uitstort. Na een poosje draait ze zich naar me toe en pakt mijn hand stevig vast.
‘De dokter heeft gezegd dat ik moet denken in weken,’ fluistert ze zacht. Haar stem is breekbaar. ‘Dus ik ga snel dood.’ De uitzaaiingen zitten overal in haar lijf. ‘Ze kunnen niets meer doen,’ zegt ze met paniek in haar stem. ‘Ze laten me helemaal los. Ik ben uitbehandeld. En jullie? Komen jullie nu ook niet meer?’ ‘Wij zijn en blijven er voor je,’ zeg ik. Ze knijpt hard in mijn hand. Ik laat de stilte er even zijn en voel de zwaarte van haar angst en verdriet. Een traan rolt over haar al natte wang.
‘Wij kunnen je ook niet genezen,’ zeg ik voorzichtig, ‘maar met elkaar kunnen we wel kijken naar wat mogelijk is. We behandelen klachten als die er zijn, zoals pijn, benauwdheid of misselijkheid. En samen met de huisarts en alle andere mensen om je heen gaan we voor je zorgen.’ ‘Ja, want ik wil niet naar het hospice, hè,’ zegt ze haast smekend. Ik knik naar haar. ‘Thuis, zoals we hebben afgesproken.’
We praten nog een tijd. Ze stelt vraag na vraag, de ene dringender dan de andere. Haar man voegt zich bij ons, en samen bespreken we haar en zijn wensen opnieuw. Dan zie ik haar vermoeidheid door alle spanning heen breken. ‘Zullen we morgen verder praten?’ vraag ik zacht. Ze knikt instemmend. ‘Graag.’ Ze wikkelt zich opnieuw in haar dekens en draait haar gezicht nog even naar me toe.
‘Sorry voor dit alles,’ fluistert ze.
‘Nee, sorry is niet nodig,’ antwoord ik.
‘Dan een dikke dankjewel,’ snikt ze.
‘Met liefde,’ zeg ik. Een flauwe glimlach trekt over haar gezicht.
We kunnen je niet genezen maar we blijven bij je met onze zorg, kennis en liefde tot het einde.
Eva Koenraadt is verpleegkundige in de wijkzorg. Ze schrijft over palliatieve zorg, wil laten zien hoe deze zorg er achter de deur uitziet en snijdt onderwerpen aan die belangrijk zijn om over na te denken. Eva publiceert haar verhalen op haar facebooksite.
Op 4 september 2025 vindt het derde congres Connecting Communities plaats, een samenwerking van Agora, BPSW, Carend en PZNL. Dit jaar staan verbinding en samenwerking centraal: hoe kunnen zorg, het sociaal domein en gemeenschappen samen mensen in hun laatste levensfase optimaal ondersteunen?