Tijdens het opnamegesprek in het hospice probeer ik een eerste indruk te krijgen van de nieuwe bewoonster. Anne zit tijdens het gesprek tegenover mij in een rolstoel. Een prachtige, goedlachse vrouw. Haar familie zit om haar heen. Anne heeft in een korte tijd veel moeten inleveren. Uitgezaaid melanoom, oftewel huidkanker. ‘Haar sluipende ziekte’, noemt haar familie het. Door de uitzaaiingen in haar hoofd geeft ze tijdens het gesprek niet overal adequaat antwoord op. Een geboortedatum waar ik om vraag, weet ze bijvoorbeeld niet te benoemen. Hierdoor helpt haar familie haar met de vragen die ik stel. Maar wat ze wel goed kan benoemen is dat ze houdt van zwemmen. Anne is iemand die vaak in de zee te vinden was. Een echte fanatieke zwemster. Nu kan ze dat niet meer,
want de kanker heeft haar lijf in de steek gelaten. Niet alleen de ziekte, maar ook het niet meer kunnen zwemmen, maakt haar verdrietig.
Anne vindt steeds meer haar plekje in het hospice. Haar familie komt dagelijks langs. De familieleden zorgen ieder op hun eigen manier voor Anne. Zo is haar man vaak dichtbij haar te vinden en de kleinzoon klimt het liefst zo snel mogelijk bij haar in bed als hij op bezoek komt bij oma. Ik zie warme en zorgzame familieleden.
De dochter van Anne geeft aan dat je je vaak bewust wordt van iets als het ineens heel dichtbij gebeurt. Ze zegt: ‘Ik vraag niet waarom moet mama dit overkomen? Het leven is soms gewoon niet te begrijpen maar ik probeer ervan te leren. Het gaat me door merg en been, niet alleen wat er met mijn moeder gebeurt, maar met de hele familie. Ik moet sterk zijn maar in werkelijkheid breekt het me op van binnen.’
Anne verblijft voornamelijk in bed. Toch heeft ze een laatste wens die iedereen doet verbazen: nog één keer de zee in. Een prachtige wens die in samenwerking met familie, vrienden en vrijwilligers werkelijkheid wordt. In een speciale rolstoel wordt Anne de zee in geholpen. Vooraf vindt ze het
spannend maar als ze eenmaal de zee ziet en voelt zien we deze spanning met de golven wegvloeien. Een grote lach verschijnt op Anne haar gezicht. Iedereen kijkt ademloos mee hoe Anne geniet. We zijn ontroerd én bewonderen Anne.
Na deze bijzondere dag komt de twinkeling in haar ogen terug als we praten over haar laatste keer in zee. Alsof ze even terug is in dat moment en zich weer Anne, de zwemster voelt. Na de vervulling van haar laatste wens gaat Anne hard achteruit. Ze overlijdt een paar weken later. Het lijkt alsof
ze gewacht heeft tot ze afscheid kon nemen van háár blauwe zee.
