Als er niemand open doet begin ik wat onrustig te worden. Is er iets gebeurd? Gelukkig ligt er een sleutel voor noodsituaties. Als ik binnen stap staan al mijn voelsprieten aan. Ik hoor zachtjes gereutel vanuit de huiskamer. Verder is er niet alleen de hoorbare stilte, ik voel hem ook. Er is hier iets niet helemaal pluis.
Als ik naar zijn bed loop, dat in de ruime huiskamer bij het raam staat, zie ik hem in alle rust liggen. ‘Goedemorgen, ik kom even kijken hoe het met je gaat’, zeg ik tegen hem terwijl ik mijn hand op zijn koude hand leg. Hij is comfortabel en reageert met een klein knikje. Alles gaat precies zoals hij wil. Ik mis zijn vrouw, die geen moment van zijn zijde is geweken tijdens zijn ziek zijn. Ze waren vastbesloten dit samen te doen.
‘Goedemorgen’, roep ik voorzichtig bij de slaapkamerdeur, daarna probeer ik het bij het toilet en bij de trap, maar er volgt geen reactie. Uiteindelijk vind ik haar in de keuken. Ze zit tegen de koelkast met haar oordopjes in. Haar knieën zijn tegen haar buik getrokken en met haar armen trekt ze deze nog een beetje steviger tegen zich aan. Ze tilt haar hoofd op vanuit haar knieën als ze mijn aanwezigheid voelt. Haar oordopjes trekt ze uit haar oren en met flinke snikken valt ze weer terug met haar hoofd op haar knieën. ‘Ik kan dit niet, wat moet ik nou zonder hem?’
Naast haar laat ik mij tegen de vaatwasser aan zakken. Ze laat haar hoofd direct op mijn schouder vallen en ik sla mijn arm om haar heen. Even zitten we zo in stilte, naast elkaar. ‘Ik wist dat het een keer ging gebeuren maar nu het er bijna is ben ik zo bang’. Ze veegt de mascara van haar wang. ‘De afgelopen dagen is het al zo stil, ik kan toch niet zonder hem’, snikt ze.
‘Rouw is zo ontzettend rauw hè, zeg ik. We zitten nog een poosje, ik laat haar praten. Haar angst en verdriet krijgen woorden en ik luister. En dat is immers alles wat ik kan doen. Er is geen medicijn voor rouw en dat hoeft ook niet. Want rouw is er als er liefde was.
Samen lopen we naar het bed en ze neemt plaats naast hem op een stoel. Ze pakt zijn hand en zegt: ‘Ik hou je vast en laat je nooit meer los want jij woont in mij en bent een deel van mij ook al doet dat nu een beetje pijn.’
Eva Koenraadt is verpleegkundige in de wijkzorg. Ze publiceert verhalen op haar facebooksite , vaak over de vastlopende situatie in de (terminale) thuiszorg, waar tekorten zijn in personeel en problemen met de beschikbaarheid doordat deze zorg niet altijd volledig vergoed wordt.
Aandacht, zorg en samenwerken: kernwoorden als het gaat om meer oog voor naasten en nabestaanden van mensen die niet meer beter worden. Binnen de palliatieve zorg draait het natuurlijk vaak om de patiënt – maar diens partner, kinderen, familieleden of vrienden hebben hun eigen weg te gaan. Hoe kan jij als zorgverlener goed voor naasten en nabestaanden zorgen? En met welke tools of organisaties kun je die zorg beter op de kaart zetten binnen jouw organisatie? Op donderdag 23 mei 2024 organiseert Carend het Naasten- en Nabestaanden Congres (voor zorgverleners) in Zwolle. Meer lezen? Inschrijven? Klik hier
Foto: i-Stock