“Vanmiddag moet het gebeuren. Vanmiddag moeten ze afscheid nemen." Hij doelt op het afscheid tussen zijn vrouw en zijn dochter.
Kort maar krachtig spreekt hij de woorden uit. Hij kijkt langs me heen. Ik knik. “Ik denk dat je gelijk hebt”, zeg ik.
Onmiddellijk voel ik iets zwaars op mijn maag en een brok in mijn keel. Heel bewust richt ik mijn aandacht even op mijn ademhaling. Dit is hun weg. Maar wat voor een weg.
Ze zijn jong getrouwd, vertelde hij me gisteren.
In de achterliggende weken werken we steeds intensiever samen rondom het ziekzijn en het ziekbed van zijn vrouw.
Ze was zwanger toen ze trouwden, maar het werd een miskraam. Hij zorgde voor haar. Zo ook nu.
We begeleiden zijn vrouw bij de douchebeurt. Het kan nog net. Of eigenlijk net niet meer.
Maar hij geeft aan hoe ze altijd geniet van het douchen thuis en hij vertelt hoe hij altijd moppert over de grote hoeveelheid verspild water.
Dus er moet gedoucht worden.
Ik masseer haar rug met de naar lavendel ruikende douchefoam. Op het plankje staan nog 3 volle bussen.
Hij zorgt ervoor dat haar nachtshirt zonder problemen over het lijntje en de pomp gaat.
Rustig, kordaat. In zijn kracht.
Zij ontspant een beetje, maar we zien allebei dat vandaag de ontspanning niet meer opweegt tegen de inspanning.
Hij zegt: “Ik houd onze dochter thuis vanmiddag, dan moet het gebeuren.”
Het zijn geen praters, maar ze staan er wel nuchter in. Voor de hospice opname hebben ze alles goed doorgesproken. Wat ze willen en hoe dat moet en ook wat perse niet moet.
Hij heeft goed geluisterd.
Nu is het zover. Er moet afscheid genomen worden van hun meisje.
Ze begrijpt het heel goed, ondanks de tumor in haar hoofd die haar ‘zijn’ vernietigde.
Ze wil uit bed, in de stoel en zo doen we het.
Alles voor de herinnering.
“Zal ik weggaan?” vraag ik hem, maar hij gebaart me te blijven.
Ik zoek een plekje in de kamer waar ik op de achtergrond kan zijn.
Dan gebeurt het. Ze pakt de handen van het lange meisje en kijkt haar recht aan.
“Jij komt er wel, gewoon door jezelf te zijn. Geloof je mama?”
Het meisje kijkt haar met grote ogen aan en zegt: ”Ja, mama, dat geloof ik!”
Het zijn lieve woorden, maar klinkt ook krachtig, sterk.
We leggen haar weer in bed en vanaf dat moment gaat het snel.
We blijven samenwerken, met weinig woorden. Ik masseer, verleg haar benen, bevochtig haar mond. Hij reikt de spullen aan.
In het weekend daarna heb ik nachtdienst. Ik zie dat het einde nadert en bel hem.
“Ik kom, had het verwacht. Mijn dochter is bij mijn schoonzus.”
Hij zit nog 3 uur naast haar bed.
Na haar dood gaat hij. Hij moet dingen gaan regelen. Hij moet verder. Met hun dochter.
En ik weet zeker dat ze het gaan redden.