We gaan binnenkort naar de Dagbehandeling Oncologie in ons ziekenhuis. Dat is op zich niks nieuws, in de afgelopen zeven jaar zijn we er ontelbare keren te gast geweest. We kwamen er voor verschillende soorten chemotherapie, voor botversterkers, en de laatste tijd ook voor bloedtransfusies en extra vocht. Kind aan huis waren we er. Maar sinds kort weten we dat er geen behandelopties meer zijn voor mijn liefste. Een wrange woordgrap sluipt mijn hoofd in: ‘dag, behandeling’…en toch willen we dus nog een keer. Om dank je wel te zeggen: tegen de verpleegkundigen, de vrijwilligers, de medewerkers van het secretariaat, de haptonome, de verpleegkundig specialist. Wat zijn ze fijn en belangrijk voor ons geweest.
Toen onze liefde begon, nu zo’n 9 jaar geleden, was er ook veel verdriet, want bij ons begin hoorde ook afscheid en dat heeft veel pijn gedaan. Toen we daar middenin zaten zeiden we wel eens tegen elkaar dat we hoopten dat het na de gure winter uiteindelijk ook weer lente zou worden, en daarna zelfs zomer. Dat is gebeurd. We hebben gezomerd, op een manier die mooier was dan we ooit hadden kunnen dromen. En de geliefden die we achterlieten bleken nog grotere harten te hebben dan we al wisten: we zijn elkaar vast blijven houden, de hele zomer door, en verder.
Maar nu is het dan toch weer herfst geworden. We hadden het de afgelopen tijd al wel in de gaten, er stak een onaangename wind op die steeds sterker werd. Ziekenhuisopnames, verzwakking, happen naar adem, alarmerende klachten. De zomer is voorbij, zoveel is duidelijk. Het stormt en het wordt steeds vroeger donker, de bomen verliezen hun blad, da’s allemaal waar. Toch zet de herfst alles ook vaak in een prachtig licht. Einde middag in de herfst, het schemert al wat, alles is rustig, okergeel, roestrood, er is haast niks mooiers. En er zijn zoveel lieverds in de herfst.
Trudy, die van haar eigen afdeling naar de Spoedeisende Hulp komt om een infuus aan te leggen. Marian, die me laat op de avond belt om te vragen of ik het misschien fijn zou vinden om bij mijn lief op de kamer in het ziekenhuis te slapen. Rowan, de stagiaire die de tijd neemt om midden in de nacht, als ze bang is, bij haar te komen zitten. Ben, de oncologisch wijkverpleegkundige, die volschiet als we hem vertellen hoe het is, en binnen een kwartier bij ons is als we hem bellen met een paniekerige vraag. Jet, van het wijkteam, met haar kalme en geruststellende energie. Maar ook de doktersassistente die doorpakt als er acuut iets geregeld moet worden, de buurman die langs komt met appeltaart en reservesleutels bestelt, de vrienden die appjes vol liefde sturen, boodschappen doen, drie keer per week voor ons koken of helpen bij de administratie, de collega’s die dingen uit handen nemen. En de oncoloog die zelf ook ontroerd is tijdens het slecht nieuws gesprek, en mee blijft denken over hoe nu verder*.
Al deze mensen moeten weten hoeveel ze in dit verdrietige seizoen voor ons betekenen. Uitbehandeld bestaat niet, je kunt zoveel pallialiefs doen, tot het eind. We gaan dat zoveel mogelijk tegen iedereen zeggen de komende tijd. Live waar het kan, bijvoorbeeld op de Dagbehandeling. En ook hier, nu. Engelen in de herfst, dat zijn jullie.
*En er zijn nog veel meer onvergetelijke pallialievelingen die ik hier niet noem. Deze blog is uiteraard ook voor hen.
illustratie: Caroline Perrée
Foto Header: iStock