Mijn avonddienst begint, ze zijn nog maar net gearriveerd. Samen zitten ze wat onwennig op de rand van het bed, de bagage nog ongeopend. Gisteren heeft hij haar ten huwelijk gevraagd. Dit zou een doorreis moeten zijn, maar ze lijken ergens onderweg verschrikkelijk verloren geraakt.
Ze is erg moe. Hij helpt haar liefdevol bij alles wat nodig is. Als hij komt vragen of hij een kaarsje aan mag steken, vertelt hij waarom hij zielsgraag zijn liefde voor haar bevestigd ziet. Hij weet dat het huwelijk kort zal zijn, maar in de toekomst zal zij voor altijd zijn vrouw zijn.
Het ontroert en het schuurt tegelijkertijd. Hij wil verbinden en zij zal gaan. Een verbond als houvast in deze onmogelijke setting waarin de uren een rol zullen gaan spelen. Tijd is iets bedacht door mensen, terwijl de liefde oneindig is. Wat is de draagkracht van mooie woorden als je weet dat je los moet gaan laten?
Ik wens haar een zonnige dag, een prachtige jurk en bloemen in haar haren. Een dag waarop ze voor even geen pijn ervaart, maar slechts zijn liefde voelt. Ik hoop dat hij troostrijke herinneringen zal maken, die oneindig oproepbaar zijn.
Mijn collega’s vertellen me over de sfeervolle en aangrijpende ceremonie in de serre van ons hospice. Als ik ze ’s avonds thee kom brengen, reikt ze me een doosje bonbons aan. Ik kies voor een hartje van chocolade, om hun liefde te vieren.
"Al wat is, laat tranen stromen in goede en in kwade dagen", zegt ze.
De volgende dag lees ik dat ze die middag is gestart met palliatieve sedatie. Het is op voor haar, rond en voltooid. Ik breng hem koffie en ben getuige van zijn onmetelijk verdriet, terwijl mijn blik wordt gevangen door een fonkelend neon roze ‘All you need is love’ hart. Het hangt hier pas vier dagen aan de muur.
Foto: Shutterstock
----------------------------------------------------------------------
Op 18 januari organiseert Carend nogmaals een webinar met Hoogleraar Rouw Manu Keirse, over de omgang met verlies en verdriet. Meer informatie en inschrijven, klik hier.