Man van 42 jaar met uitgezaaide darmkanker. Hij komt zeer ernstig ziek op de spoedeisende hulp. Uit onderzoek blijkt dat er sprake is van een perforatie van de dunne darm (gat in het darmstelsel). Hij gaat hard achteruit. Samen besluiten we dat een operatie niet meer brengt wat hij wil.
Rust.
Ze hebben twee jongens. Acht en tien jaar oud. Ze kijken mij niet aan. Ze kijken strak naar hun Ipad. Ik herken het spel: Fortnite. Dat spelen mijn eigen kinderen ook.
Ik probeer ze uit te leggen wat er aan de hand is. Geen idee of ze luisteren. Of ze horen wat ik zeg.
Dan zegt de jongste zonder op te kijken:
- "Kun je dat gat dan niet dichtplakken? Of een nieuw stuk darm of zo erin
naaien. Wat is daar nu moeilijk aan dan?"
- "Doe niet zo dom dat kan natuurlijk niet", zegt zijn broer.
- "Waarom dan niet? Dat kan met een lekke band toch ook? Die kun je ook gewoon plakken."
- "Papa is geen fiets!"
Even is het stil. Dan legt de oudste zijn Ipad weg en kijkt zijn broertje aan. Hij pakt zijn hand vast. Kijkt naar zijn moeder en begint dan zachtjes te snikken.
- "En papa zit ook niet in Fortnite, hij kan niet zomaar even een andere skin pakken."
Dit is de taal die de jongste snapt, getuige de vraag die hij mij stelt:
- "Dokter, is het dan Game Over?"
