Hoe de linkerkant van haar bovenlichaam voelt? Ze heeft geen idee. Sinds de operatie, twee jaar geleden, heeft ze zich vooral gericht op de rechterkant en alleen voor de hoogstnoodzakelijke verzorging komt ze nog bij links. Ze heeft zichzelf geleerd om voor de spiegel met een soort filter naar haar lichaam te kijken. De linkerkant wazig, haar focus op rechts. Het is nu eenmaal gebeurd. Ze is blij dat ze er nog is en heeft, wetende dat ze in reservetijd leeft, haar leven zo goed als het gaat weer opgepakt.‘In het leven moet je zelf de slingers ophangen’, dat is haar motto. Ze houdt haar focus op dat wat ze nog wel kan.
Ze heeft zichzelf een massage cadeau gegeven en nu ligt ze hier, in het inloophuis (centrum voor leven met en na kanker, red.), op mijn massagetafel. Ik leg mijn handen onder haar schouders. Haar rechterkant ontspant een beetje en het voelt alsof er van alles begint te stromen vanbinnen. Links voelt ze niets. Het maakt niet uit voor haar, het is heerlijk zo. Overal waar ik haar lichaam aanraak lijkt het alsof er lichtjes aangaan vanbinnen. ‘Dat zijn de slingers’, zegt ze en lacht. Als ik in de buurt van het litteken kom vraag ik hoe het zou zijn als die plek ook wordt aangeraakt. Ze wil het wel proberen, al lijkt het haar nutteloos. ‘Daar voel ik toch niets’, zegt ze. ‘Dat gebied is van de dokters en verpleegkundigen.’ Mijn hand landt voorzichtig op haar borstgebied. Het wordt oorverdovend stil in de ruimte. Ze slikt.
‘Sinds de operatie heeft niemand mij hier meer aangeraakt. Niet op deze manier,’ fluistert ze. Hoe langer mijn hand blijft liggen hoe meer de plek tot leven komt. De tranen die volgen zijn van ontroering, dat iemand iets wat ze zelf afschrikwekkend vindt, zo liefdevol, zonder intentie en oordeel kan aanraken. En er is verdriet om alles wat er is gebeurd en waar ze nog geen tijd voor heeft gehad om bij stil te staan. Ik nodig haar uit om haar eigen hand op het litteken te leggen en leg mijn hand op haar hand. Haar adem zakt en vertraagt. Er verschijnt een voorzichtige glimlach op haar gezicht. Aan het einde van de massage leg ik mijn handen terug op de plek waar ik begon; onder haar schouders. Het voelt voor haar alsof er een brug ontstaat tussen de linker- en rechtkant van haar lichaam. Langzaam voelt ze de twee kanten versmelten tot één geheel. Ik dek haar toe met een extra deken en laat haar nog even liggen, terwijl ik een glas water haal. ‘Gek’, zegt ze even later, als ze zich weer heeft aangekleed en tegenover me zit. ‘Ik weet dat ik een gehavend lichaam heb en dat ik me in mijn laatste levensfase bevind. Maar ik voel me heler en levendiger dan ooit.’
Donderdagavond 10 oktober: publiekswebinar 'Nadenken over de toekomst bij uitgezaaide borstkanker'.
De avond is online en gratis toegankelijk. Registratie is wel verplicht. Presentator van de avond is Sander de Hosson. Het webinar is interactief: er kunnen veel vragen anoniem gesteld worden, die doorgegeven worden aan de sprekers en zij zullen proberen te beantwoorden. Meer informatie? Inschrijven? Klik hier.