Het leven sloeg haar keihard om de oren. Dat haar ziekte ongeneeslijk was en tot lichamelijke achteruitgang en afhankelijkheid zou leiden, realiseerde ze zich jaren geleden al. Nadat ze in de hospice was opgeknapt, kreeg ze een kamer in het verpleeghuis.
Met zichzelf sprak ze af dat ze grenzen zou stellen aan die afhankelijkheid. Regelmatig besprak ze haar situatie met haar kinderen en regelmatig balanceerde ze op het randje van leven en dood. Keer op keer krabbelde ze weer op en leefde in haar reservetijd. We spraken veelvuldig over haar gestelde grenzen, waarbij ik me hardop afvroeg of ze ze werkelijk zo strikt zou hanteren als ze de tijd er rijp voor achtte. Dat deed ze, aan het einde van afgelopen zomer.
Met tranen in haar ogen vertelde ze dat ze de kracht niet meer had om door te gaan. Ze werd emotioneel bij de gedachte dat ze haar kinderen moest achterlaten. Het euthanasietraject werd gestart om zo haar eigen weg te gaan, vastberaden en emotioneel. Het doorlopen van de gehele procedure bleek zwaar, zowel voor haar als voor haar liefsten. Dapper zette ze door.
En zo komen we aan bij vandaag, de dag dat we ons verzamelen rondom haar bed. In een liefdevolle kring met haar zoon en dochter aan weerszijden, twee artsen en ikzelf. Een laatste kus wordt gegeven en tranen vloeien. Gesteund door haar laatste glimlach en haar woorden ‘Het is goed zo!’ gunnen haar kinderen haar het ultieme geschenk van liefde. Hun moeder mag haar zware leven loslaten. In vertrouwen sluit ze voor de laatste keer haar ogen.
Het aantal euthanasieverzoeken in Nederland neemt toe. Toch heeft niet iedere zorgverlener hier regelmatig mee te maken. Hoe gaat een arts om met zo’n indringend verzoek? Wat komt er allemaal bij kijken? En wanneer mag een euthanasieverzoek wel en wanneer niet ingewilligd worden? Tijdens het webinar op 7 februari bespreken we uitvoerig elk beslismoment in het euthanasietraject.
Foto: Arthur Hidden