In de auto onderweg naar huis na een bezoek aan mijn zusje in het ziekenhuis. De telefoon gaat, een vriendin van mijn zusje: “Jullie moeten terugkomen. Ze is heel bang. Ze wil dat jullie terugkomen.” Als we door de vangrail hadden kunnen breken om te keren, hadden we dat gedaan.
Weer terug naar het ziekenhuis. Dat inmiddels zo bekende ziekenhuis waar mijn zusje al een paar weken ligt met dank aan die stomme kanker. De kanker die inmiddels overal zit, nu ook in haar hoofd. De kanker waarover niet zo lang geleden is verteld dat ze eraan gaat overlijden, binnen weken, maanden? Ze is nog zo jong, 32 jaar. Ze durft niet meer te gaan slapen. Ze wil niet doodgaan. Ze wil leven. Ze wil zo graag leven.
Wat kan ik doen? Ik doe maar wat. Ik zeg maar wat. Ik weet het zelf ook niet. Ik wil ook niet dat ze nu al doodgaat. Ik zit bij haar. Ik blijf bij haar. Haar favoriete verpleegkundige komt binnen. Ik ga naar de gang. Daar zitten de twee vriendinnen die bij mijn zusje waren. We huilen. We praten. We huilen nog meer. Ook wij zijn bang.
Deze fantastische verpleegkundige is lang bij haar, hij praat met haar, hij luistert naar haar. Ik weet niet wat hij doet of zegt, maar ze durft weer te gaan slapen. Deze man is goud waard.
Als ik kort daarna weer in het ziekenhuis ben, neemt dezelfde verpleegkundige mij apart. “Hoe gaat het met jou?” Ik schrik ervan, van deze oh zo welkome vraag. Zoveel oog en aandacht voor mijn zusje en dan ook nog oog voor haar naasten. Dan ben je echt goed in je werk. Ik vraag mij af of ik deze verpleegkundige ooit heb verteld wat deze ene, ogenschijnlijk simpele vraag voor mij heeft betekend: “Hoe gaat het met jóu?”
--------------------
Heb je ook een verhaal, column of blog over palliatieve en terminale zorg en wil je die hier geplaatst hebben? Klik dan hier.