Ik ga je zo missen

Er stromen tranen over zijn wangen. Naast hem ligt zijn zoontje. Als het jongetje op bezoek komt, doet hij altijd gelijk zijn schoenen uit en klimt dan snel bij papa in bed. Ze passen samen precies in het eenpersoonsbed. Ze knuffelen en er belanden oneindig veel kusjes op het gezicht van zijn vader. Buiten op het terras speelt zijn dochtertje met haar meegebrachte speelgoed. Ze is helemaal in haar eigen wereldje. Ik hoor haar hele verhalen vertellen over dieren die met elkaar communiceren. Zijn echtgenote vraagt hem waar zijn pet ligt en zijn zonnebrandcrème. Hij heeft geen idee. “Ik heb het niet opgeruimd” hoor ik hem zeggen. Ze zijn in afwachting van de [wensambulance ](https://carend.nl/artikel/webinar-wensambulance-waakmand-koppelbed-en-vrijwilligers-gratis-terug-te-kijken)die hen naar de dierentuin zal brengen. Het zal hoe dan ook een bijzondere dag worden want de dierentuin is wegens corona gesloten maar voor deze gelegenheid speciaal geopend. Zoonlief wil heel graag mee in de ambulance. De echtgenote zal samen met haar dochter achter de ambulance aanrijden. Het is een prachtige, zonnige en warme dag. Alles verloopt voorspoedig en het gezin geniet volop. *“Mooie herinneringen gemaakt”*, zegt hij bij terugkomst. Een dag later gaat hij plots achteruit. Het lijkt op een insult, daar is hij mee bekend. “Bel mijn vrouw”, zegt hij tegen mij. Omdat hij steeds meer uitvalsverschijnselen krijgt overlegt de man met zijn huisarts. Hij geeft aan dat het tijd is voor euthanasie. Dat gesprek hebben ze vaker gevoerd en de huisarts zet alles in werking. Na bezoek van de SCEN-arts moet hij nog twee dagen wachten. *“De langste twee van mijn leven, ik kan de klok wel vooruitkijken”*, zegt hij. Op de ochtend van zijn euthanasie komen de kinderen op bezoek. Zij weten niet dat dit de laatste keer is dat er geknuffeld kan worden met papa. Hun moeder zal de kinderen na de euthanasie vertellen dat papa is overleden. Ik ben erbij aanwezig. De man is zo rustig, hij is er zo klaar voor. In de kamer heerst een serene rust. De arts legt stap voor stap uit wat er gaat gebeuren. Nog geen tien minuten later is onze jonge bewoner overleden. Zijn echtgenote is intens verdrietig. Door haar tranen heen zegt ze: *“Ik ga je zo missen, maar het is beter zo”*. Ik laat haar even alleen in de kamer en bij het sluiten van de deur voelt mijn keel dik en prikken de tranen in mijn ogen. ----- Raakt palliatieve zorg jou ook, als patiënt, naaste of zorgverlener en wil je jouw schrijven delen met ons? Graag! Stuur je verhaal (max. 800 woorden) naar redactie@carend.nl. Alle ingezonden stukken worden gelezen en je ontvangt altijd een reactie. Jouw stuk wordt, wanneer we besluiten het te plaatsen, met zorgvuldigheid en behoud van je eigen stijl geredigeerd. Op zoek naar inspiratie? Vanavond, dinsdag 18 oktober, verzorgen Sander de Hosson, longarts / initiatiefnemer Carend / meesterblogger en Rob Bruntink, journalist / auteur / blogger de workshop [*Columns schrijven over palliatieve zorg*](https://carend.nl/webinar/columns-schrijven-over-palliatieve-zorg). Ontmoeten we je daar?