Je hoeft er alleen maar te zijn

De wekker gaat om 5.15 uur, het is nog vroeg. Het is donker en koud. Toch spring ik met goede moed mijn bed uit en kleed me snel aan. Ik maak mijn kinderen wakker, die zich lang uitrekken en versuft hun ogen opendoen. 'Is het midden in de nacht mama?' Ik schud mijn hoofd. 'Nee, liefje het is heel vroeg in de ochtend. Kom, we moeten ons snel aankleden en dan mogen jullie bij tante ontbijten', antwoord ik. Ik breng ze weg en zit vervolgens vol energie in de auto op weg naar Utrecht naar het Beatrixtheater. Wat doen al die andere mensen al zo vroeg op de weg? Hoe kan er nu al een file staan? Wat gehaast kom ik om 7.30 uur op de plek van bestemming aan: Het Carendcongres.

Ik word opgevangen door de redactie. Wat leuk om iedereen in het echt te zien. Ik betrap mezelf erop dat ik naar de naamkaartjes gluur. Wie ben jij? En wat is jouw rol binnen Carend? Wat doe jij in het dagelijks leven? Mijn nieuwgierigheid wint. Ik ben de hele dag aan het praten, luisteren en met iedereen in contact. Wat een bijzondere mensen! Ik kan alleen maar bewondering hebben voor de vrijwilligers en organisatoren van Carend. Wat een eer dat ik dat van dichtbij mag zien. Zo gedreven en vol passie. Mijn wangen gloeien en ik stuiter bijna van mijn stoel als de deuren openen. Er wordt gezegd: 'Het gevoel dat je een wedstrijd gaat lopen.' Het klopt! Een uur later laten we 1200 enthousiaste mensen binnen. 

We heten ze welkom, geven ze een naamkaartje, een gratis koffiemok en het zakkaartje 'Zorg in de stervensfase'. Ook hier kijk ik naar de naamkaartjes. Het zijn verpleegkundigen, artsen, apothekers en andere zorgverleners. Ze komen in groepjes, alleen of met zijn tweeën. Lachend, vrolijk en zelfs wat gespannen voor de dag die gaat volgen. Iedereen komt hier om iets te leren over palliatieve zorg. Zorg voor de meest kwetsbare mens gericht op zoveel aspecten dat je eigenlijk niet uitgeleerd kan raken. 

Als ik deelneem aan de plenaire sessies in de theaterzaal, zie ik honderden mensen tegelijkertijd instemmend knikken op een antwoord van de spreker. Ik zie hoe ze elkaar aanstoten, lachen om iets herkenbaars en geboeid luisteren. De wangen rood, met ogen die glinsteren. Ik hoor prachtige uitspraken, die ik niet wil vergeten. Stilletjes noteer ik ze en herhaal ze nog een keer in mijn hoofd. Ik lach om Ada van het Theater van de laatste dagen. Zij zegt: 'Je hoeft er alleen maar te zijn, maar ik ben er toch al? We zijn er allemaal.' Als Ada uitspreekt: 'Alles wat ik nog niet kan, kan ik nog leren. En ineens hoorde ik bij iets veel groters', besef ik dat wij allemaal bij iets groters horen. We staan hier met zijn allen. Luisteren naar elkaars verhalen, ervaringen en kennis. Maken notities, kopen prachtige boeken en genieten van deze mooie dag. Dat is echt bewonderingswaardig. Dat is echt iets groots.