Vanmorgen in alle vroegte ging mijn telefoon. Het was een vrouw met wie ik al eerder contact had over haar zusje die in haar laatste levensfase is. Een vrouw met een licht verstandelijke "beperking". ‘Nadita, ik denk dat de tijd is aangekomen dat mijn lieve zusje naar de Hemel gaat. Kan je in je auto stappen,’ klonk het vragend. Ik pakte mijn instrumenten, om vervolgens snel weg te rijden.
Bij aankomst word ik zeer warm ontvangen en krijg een dikke knuffel van de ouders en zus. De jonge vrouw waar het om gaat is in haar eigen vertrouwde omgeving; daar voelt ze zich het meest thuis. Haar vader is arts, dus alle eventuele medische zorg is in goede, vertrouwde en liefdevolle handen. We steken kaarsen en wat wierrook aan. De lievelingsknuffel, een hele grote bruine beer die een oogje mist, ligt bij de vrouw in bed.
Bij binnenkomst zie ik meteen dat ze al niet meer bij kennis is. Tussen het aardse leven en de dood in, de overgangsfase, uitgemergeld door een afgrijselijke ziekte. Terwijl ik haar van top tot teen intens in me opneem, pak ik intuïtief een instrument en begin zachtjes te zingen en te spelen. De klanken maken tranen los bij de familieleden.
Ineens krijg ik het gevoel dat de lieve en zorgzame zus die me vanmorgen heeft gebeld eigenlijk ook wel mee wil zingen. Ik check of mijn gevoel klopt en vraag haar of dit het geval is. Ze schrikt even van mijn vraag, maar door haar tranen heen knikt ze, om er met een diepe snik resoluut aan toe te voegen dat ze vindt dat ze niet mooi genoeg kan zingen en dat ze bang is daardoor de sfeer te beïnvloeden. Ik geef aan dat het helemaal niet uitmaakt of ze wel of niet "mooi" kan zingen. Het gaat erom of het rechtstreeks vanuit het liefdevolle hart komt en dat dat heel waardevol is om te doen, ook en juist als familielid. Uiteraard geldt dat niks moet, maar alles mag.
Ik begin een mantra te zingen en vader, moeder en zus beginnen mee te zingen door hun tranen heen.
Zo mooi.
Zo puur.
Zo intens.
Op deze klanken gaat de jonge vrouw heen.
Geen pijn meer.
Geen lijden meer.
Geen angst meer.
Wel veel te jong overleden.
Uitgezongen door haar ouders en zus.
Nadita Alferink biedt klankbeleving aan met haar stem en instrument(en), voor en indien mogelijk mét mensen tijdens (zeer) uiteenlopende levenssituaties.
