Terwijl papa Pedro wachtte op een nieuw hart, en een steunhart had om veilig te zijn, gaat het toch mis. Ik heb de avond daarvoor met mijn grote gezin Sinterklaas gevierd en rijd nu naar dit huis in de weilanden waar gisteren weinig te vieren was.
De tafel zit vol met de vrouw van Pedro, haar familie, en die van haar overleden echtgenoot. De sfeer is bedrukt en zwaar. Het dringt nog maar nauwelijks tot hen door en het verdriet om een te vroeg geboren en overleden zoontje van Pedro en zijn vrouw steekt fel de kop op nu er weer verlies is. Ik luister naar alle verhalen. Hoe het mis ging, want dat verhaal moet vaak als eerste worden verteld. Wie Pedro was en hoe zijn rol in het gezin en de familie was. Ik hoor de verhalen over de rots voor het gezin en kan met hen voelen wat voor gat er nu geslagen is.
Zoon Lars zit niet aan tafel. Die vliegt af en toe voorbij en kijkt me nauwelijks aan. Ik laat het even zo. Midden in ons gesprek, net nadat de koffie is bijgevuld, klinkt er opeens heel harde muziek van boven. Het huis trilt nog net niet. Dan hoor ik dat Lars onlangs van zijn vader een dj-set heeft gekregen en daar dus mee bezig is. We wachten even af tot de muziek vanzelf zachter gaat en vervolgen ons gesprek over de inhoud van de dienst.
Als Lars weer beneden komt, en iets aan zijn moeder vraagt, neem ik de kans om contact te maken. Ik vertel dat ik zijn muziek heb gehoord en die misschien woensdag wel kan gebruiken. Hij kijkt me kort aan en vliegt er weer vandoor. De volwassenen aan tafel kijken me ook wat verbaasd aan maar ik geef nog geen uitleg.
We stellen een lijst op van sprekers, van muziek, en wijzen iemand aan die de foto’s zal verzamelen. Dan komt Lars weer binnen en zegt tegen zijn moeder: ‘Is het echt waar dat ik mijn muziek woensdag mag draaien?´ Zijn moeder verwijst hem naar mij en ik leg uit dat ik het wel zie zitten dat hij zijn 1e optreden geeft. ‘Maar dan moeten al mijn spullen mee’, zegt hij en kijkt me aan. Waarop ik de gok neem en zeg: ‘Er is vast iemand hier die jou wil helpen.’ En natuurlijk zijn er mensen die zijn set mee willen nemen.
‘Dan heb je nog wel een artiestennaam nodig’, opper ik. Zijn achternaam is wat lang en alleen Lars voelt ook niet helemaal passend. Maar… papa heet Pedro en dan krijgen we dus DJ LP, naar de namen van zoon en vader. Ik laat een T-shirt voor hem maken met DJ Lars-Pedro erop.
Op de dag van het afscheid bouwen we vooraf in de aula op en als het moment in de dienst daar is vraag ik de klasgenoten van Lars naar voren. Ze komen op het kleed in het middenpad zitten. Ik leg uit dat als je vader doodgaat dat zielig is en ook dat het niet álles verandert. Dat je nog steeds kan voetballen, grapjes maken en zelfs stout zijn. Met een knipoog naar de juffen. En dat je kan groeien. Omdat je één van de moeilijkste dingen in het leven al hebt gedaan; afscheid nemen van je vader. Dan kan het zomaar zijn dat je besluit dat je DJ bent nu en dat je eerste optreden voor je vader is, op zijn afscheid. De muziek gaat aan, Lars gaat los en alle armen in de aula gaan in de lucht.
Een paar jaar later is T-shirt te klein geworden en krijg ik de vraag voor een nieuwe. Lars is niet alleen in de lengte gegroeid, ook in wie hij nu is!
Lars in de aula naast de kist van papa Pedro
Josephine Aerts heeft haar ervaringen en verhalen over kinderen en afscheid nemen verzameld in de verhalenbundel Tranen, troost & taart. Dit boek bevat verhalen over de ervaringen van gezinnen die zij heeft bijgestaan als uitvaart- en rouwbegeleider, specifiek wanneer kinderen geconfronteerd worden met het verlies van een dierbare.
Op drie september 2024 openen we ons nieuwe webinarseizoen met het webinar Rouw. Het webinar zal gegeven worden door hoogleraar psychologie en auteur Manu Keirse. Klik hier voor meer informatie en schrijf je in!
Afbeelding bovenaan de column: Terri Sharp