Ik ontmoet haar in haar eigen woning, waar ze boven op mij wacht. Ik wurm mij langs een traplift naar boven. Haar zus opent de deur.
Binnen kijken zes paar ogen mij nieuwsgierig aan het ruikt het naar kattenbak en kattenvoer. Het is warm, maar een raam kan niet open, "Dan ontsnappen de katten." Ze zit op het randje van een heel laag bed, haar opgezette buik is enorm en haar huidskleur gelig.
Terwijl ik het zweet over mijn rug voel lopen, concentreer ik me op haar en haar zus. Ze is aangemeld door de huisarts voor opname in het hospice, maar ze twijfelt of ze dat wel wil.
Ik besluit in te steken op wat ik om mij heen zie: een veel te laag bed, een warme en slecht geventileerde kamer, een zus die vermoeid oogt. Ik gun haar meer comfort, rust, maar ook haar zussen die dan tijd krijgen om afscheid te nemen in een andere omgeving.
Het valt stil en ik wacht. Was ik te confronterend? Na een aantal minuten stilte vraagt ze: “Hoe moet het dan met mijn poezen?” Inmiddels heb ik er vijf geteld die door de kamer lopen.
Beide zussen beginnen te huilen en ik vertel dat ze nu niet hoeft te beslissen, de kamer is nog even vrij. Het enige wat ik kan denken: ik heb frisse lucht nodig.
Dan zegt ze: "Marieke, ik kom bij je in het hospice maar ik wil nog een dag thuis zijn en knuffelen met mijn poezen."
Haar zus laat me uit en we praten nog even. “Dat zag je goed, ik kan niet meer.” Ze bedankt me ook voor het vertrouwen dat ik heb gegeven, waardoor haar zus heeft kunnen kiezen voor het hospice.
Buiten haal ik diep adem en fiets ik rustig naar huis. Ik neem een douche en ik heb het gevoel alles even van me af te spoelen.
In het hospice loop ik bij haar langs en we blijken een gemeenschappelijke deler te hebben: een liefde voor Griekenland. Ik beloof haar dat ik een kaarsje voor haar zal branden tijdens mijn vakantie. Een paar dagen na het branden van het kaarsje in een kapel op Zakynthos is mevrouw overleden.
Ze wilde op mij wachten, liet een collega weten. Tijdens een wandeling had ik een geluidsopname gemaakt van een kakafonie van krekels, om haar te laten horen. Een steentje van een mooi strand gaat mee naar Nederland, wie weet krijgt het nog een plekje dichtbij haar.
Op de rouwkaart staat: geniet van elke dag of het je laatste is.
Rust zacht lieve poezenmoeder.
Foto: Pexels