Tijdens mijn nachtdienst word ik in het verpleeghuis gebeld om bij een patiënte te gaan kijken. Zij is acuut verslechterd, benauwd en erg ziek. Bij aankomst is het meteen duidelijk dat er een keuze gemaakt moet worden tussen een comfortbeleid, gericht op symptoombestrijding, of insturen naar het ziekenhuis in een ultieme poging het onvermijdelijke uit te stellen. Helaas krijg ik geen contact met deze patiënte, ze is te ziek. Ik heb met haar te doen, ze lijdt.
Gelukkig hebben haar hoofdbehandelaars dit scenario meerdere keren met haar en haar familie besproken. Er heeft proactieve zorgplanning plaatsgevonden. Op dit moment kan deze mevrouw haar wensen niet meer overbrengen, maar ze heeft dit in het verleden uitgebreid en herhaaldelijk besproken met haar familie en dokter. “Ik heb een goed leven gehad en ik wil geen levensverlengende behandelingen meer”. Ik hoor haar wensen via haar familie en ik lees ze terug in haar patiëntendossier. Ondanks dat ik geen contact met haar krijg, kan ik een behandelplan maken dat aansluit bij haar behandeldoelen. Het gesprek met de familie is niet moeilijk want de wensen, en daarmee mijn opdracht, is duidelijk. Er wordt medicatie gegeven om comfort te bieden en binnen een uur is zij comfortabel. Het is goed zo.
Een dag later lees ik dat ze is overleden. Ik ben dankbaar dat ik in haar laatste uren kwaliteit van sterven heb kunnen bieden. Dit is een eerbetoon aan de betreffende patiënte, haar familie en de gewaardeerde collega’s van verpleeginstelling Zorgspectrum die de tijd en moeite hebben genomen om deze gesprekken over proactieve zorgplanning te voeren.
Meer weten over proactieve zorgplanning? Kom naar het Carend Congres Proactieve Zorgplanning op 10 April Lees ook dit interview over Proactieve zorgplanning | ANBO-PCOB