‘Hij is een stijfkop’, zegt zijn dochter, tussen intens gesnik door dat met enige regelmaat haar hartstochtelijke betoog onderbreekt. Zij zorgde voor hem, in haar uppie. Steeds een beetje meer, naarmate de jaren vorderden. Een vreemde in zijn huis accepteerde hij niet.
Dus toen de Parkinson zijn lichaam stukje bij beetje overnam, hielp ze hem met het huishouden, zorgde ze voor het eten en al het dagelijkse. De financiën volgden en als laatste de ondersteuning bij zijn persoonlijke zorg. Hij bleef vechten, voor elk stukje dat hij nog zelf kon blijven doen. Die teugels loslaten was hem onmogelijk.
Hij bleef vechten, voor elk stukje dat hij nog zelf kon blijven doen. Die teugels loslaten was hem onmogelijk
‘Hulp vragen, hij kan het niet’, snikt zijn dochter. ‘Ik had zo heel erg gehoopt dat, nu hij eindelijk wel hulp kan accepteren, er een plekje voor hem zou zijn.’ Het blijft pijnlijk als je anderen heel erg graag wilt helpen en het dan niet lukt. Maar er was niks beschikbaar, de huidige beddendruk maakt direct opnemen onmogelijk.
Ik neem contact op met zijn huisarts. Die geeft me zijn privénummer en drukt me op het hart dat ik hem ‘te allen tijden mag bellen’. Ik bel wie ik kan, gooi lijntjes uit en hengel me een slag in de rondte. Ik informeer de huisarts over mijn vorderingen, of eigenlijk het gebrek eraan. Opgeven wil ik niet.
Een paar dagen later bel ik zijn huisarts weer, op zijn vrije dag en op zijn privénummer. Hij is blij met mijn telefoontje. ‘Ik wilde je gisteren zelf al even bellen. Juist omdat ik het gevoel had dat je net zo begaan was met de situatie als dat ik dat ben.’ Het is fijn om te kunnen praten over de zorg voor deze meneer met een arts die hart heeft voor zijn werk en zijn patiënten. Ik vraag of hij even tijd heeft en moet grijnzen om zijn antwoord. Hij staat in de rij bij Lowlands dus ‘barst maar los’. Ik vertel hem dat ik toch een plekje heb gevonden. Dicht bij het huis van meneer, en dus dicht bij zijn dochter. Waar hij kan wonen tijdens dat laatste stukje van zijn leven. Een plek waar hij wordt omringd door warme zorg. De zorg die hij zo hartstochtelijk buiten de deur wilde houden maar waar hij nu meer dan ooit behoefte aan heeft. Ik hoor vanaf Lowlands een opgetogen reactie.
Terwijl de huisarts en ik afscheid nemen, weet ik weer waarom ik de mooiste baan van de wereld heb. Omdat ik iets kan doen voor iemand, iets echts, tijdens dat hele kwetsbare proces in een mensenleven. En dat is prachtig.
Alle verhalen die Cynthia met veel liefde aan het papier toevertrouwde, zijn inmiddels gebundeld tot een prachtig boek.
Beeld: lzf