Een jaar geleden kreeg mijn bejaarde vader corona. Hij was verzwakt door eerdere ziekte en ging snel achteruit. De huisarts belde en het was duidelijk: hij moest opgenomen worden.
In het ziekenhuis heeft hij steeds meer zuurstof nodig en krijgt daar bovenop nog een delier. Het beeld van mijn lieve, doodzieke vader spookt nog regelmatig door mijn hoofd.
Al snel blijkt dat hij niet meer beter zal worden. Hij is niet meer aanspreekbaar en heeft pijn. Morfine is niet genoeg, dus de longarts stelt voor om te beginnen met palliatieve sedatie. Hij wordt rustiger en het kreunen houdt op.
Na een lange dag naast zijn bed, zijn handen vasthouden en elk moment in ons opnemen alsof het zijn laatste is, worden we onzeker: pa blijft rustig doorademen. Omdat we geen idee hebben hoe het zal gaan, toch maar onze mobiel gepakt en ‘palliatieve sedatie’ opgezocht op internet. We lezen dat het stervensproces meerdere dagen kan duren.
We krijgen het advies om af te gaan wisselen tijdens het waken: mijn moeder is er overdag en ik ben er ’s nachts. De verpleegkundigen zijn lief en maken tijd voor ons vrij, ondanks dat ze het ontzettend druk hebben op de afdeling. De dagen en nachten kruipen voorbij, zonder een duidelijke achteruitgang in de toestand van mijn vader. Het is fijn en waardevol om die laatste momenten bij hem te kunnen zijn.
Op de derde dag belt de verpleegkundige: het is tijd om naar het ziekenhuis te komen. Hij hoopt dat we nog op tijd zullen zijn.
Ik kom de kamer binnen, zie het spierwitte gezicht van pa en weet dat hij is weggevlogen.
"Twee zuchten", zegt mijn moeder, "en toen was hij er niet meer."
Foto: Pexels
------------------------------------------------
Meer weten over de stervensfase en palliatieve sedatie? Schrijf je dan in voor ons webinar op 17 mei over palliatieve sedatie, klik hier.