Ze is mijn patiënte en ze is jong. Veel jonger dan ik. Ze gaat dood.
Door haar voorgeschiedenis met veel trauma’s, middelengebruik, een ernstige psychiatrische aandoening en een lichte verstandelijke beperking is het thema ‘doodgaan’ heel erg beladen en spannend.
Ze is bang voor wat komen gaat. Ze voelt zich schuldig over het leven dat ze geleefd heeft. Ze heeft geen kansen gehad in dit leven, dat zijn haar eigen woorden.
Nu zit het moment er aan te komen dat ze los moet gaan laten. Haar lichaam is op, maar zelf wil ze nog niet gaan.
Palliatieve zorg is naast iemand zitten, juist op deze momenten. Wat maakt dat ze nog niet wil of kan loslaten?
Al snel komt het antwoord. "Ik heb niemand. Ik heb geen familie, vrienden of vriendinnen meer over. Ik kan toch niet doodgaan zonder dat ik iemand verdrietig achterlaat?"
Ik zeg dat ik me zéker verdrietig zal voelen als ze er niet meer is. Haar ogen beginnen te stralen en dan stelt ze me de prachtige vraag: "zou jij dan, behalve mijn dokter, ook een vriendin willen zijn?"
Geraakt door deze vraag stel ik haar gerust en zeg dat ik dat een eer zou vinden. Ze pakt mijn hand vast en zucht ‘eindelijk…’.
Nog een uur heeft ze geleefd en is rustig ingeslapen. Met haar hand in de mijne.
En ik? Ik voel me verdrietig én verrijkt met deze nieuwe vriendin.
-------------------------------
Heb je ook een verhaal, column of blog over palliatieve of terminale zorg en wil je die delen? Klik dan hier.