De coassistent loopt vandaag met ons mee. We spreken een patiënt met ongeneeslijke kanker. De coassistent doet het perfect: hij kent het dossier en vraagt zorgvuldig naar alle medische details. Aan het eind neem ik het woord:
- mijnheer, u merkt dat hij alles weet over uw ziekte.
- ja, en dat vind ik heel fijn.
- zou u het ook prettig vinden als hij vanmiddag bij u komt om met u te praten over u als mens?
- dat zou ik nog prettiger vinden.
Die middag neemt de coassistent de man mee naar buiten. Ze lopen een rondje om het ziekenhuis. Eerst aarzelend, maar al snel ontspint zich een gesprek. Over van alles en nog wat. Over de Tour de France, over wielrenners van vroeger en nu. Ze blijken allebei fanatieke fietsers.
- u fietste dus echt veel?
- ja, tot een paar maanden geleden. ik had een Colnago, prachtige fiets.
- wauw, dat is een droomfiets!
- en jij?
- ik rij op een Canyon. niet zo klassiek, maar wel snel.
- ah, maar snelheid is niet alles. het gaat om de rit zelf, het gevoel van vrijheid. dat mis ik.
Ze praten verder over wielrennen, over bergen die de man ooit heeft beklommen, over klassieke etappes die hij nog steeds op YouTube terugkijkt. Na afloop komt de coassistent breed glimlachend terug.
- ik heb zo’n leuk gesprek gehad! hij fietste dus enorm veel, van die klassiekers.
- o,
- er staat toch zo'n hometrainer met een scherm in de gezamenlijke ruimte? werkt die ook echt?
De coassistent loopt snel naar de ruimte en komt dan opgewekt terug.
- dat hoopte ik al. dat ding lijkt enorm op die ik thuis heb.
- ik kan etappes uploaden. ik ga vragen welke klassieker ik er op zet, zodat hij die nog een keer kan fietsen...als hij dat wil natuurlijk.
Even een aarzeling. Ik knik hem toe. En hij loopt in hoog tempo terug naar de kamer van de patiënt. De volgende dagen zie ik de man op de hometrainer met de coassistent naast hem. Op het scherm iets wat lijkt op de kasseien van Luik-Bastenaken-Luik. Het tempo is laag dat kan ook niet anders met zijn ziekte. Toch doet hij het, in meerdere etappes, aangemoedigd door de coassistent naast hem en honderden toeschouwers op het scherm.
In zijn eigen woorden: 'Het gaat niet om de snelheid, maar om de rit zelf.'
De coassistent gaf hem zijn vrijheid weer terug door samen op de fiets te stappen. Anders dan eerder, maar wel met hetzelfde gevoel. En niet alleen mijnheer vond het prettig. Uit onderzoek blijkt dat aandacht voor de mens achter de ziekte leidt tot betere zorg en meer voldoening voor zowel patiënten als zorgverleners. Aandacht maakt écht het verschil.
Op donderdag 3 april 2025 vindt het congres ‘Palliatieve zorg in transitie’ van Carend plaats in het Beatrixtheater in Utrecht. Samen met sprekers zoals Kathryn Mannix, Yvo Smulders, Sander de Hosson en Pim van Lommel zullen we aandacht besteden aan alle domeinen van de transitie in de palliatieve zorg. Meer informatie? Inschrijven? Klik hier.