Betrokken

‘Ik zie wel wanneer ik het laat doen jongen. Misschien volgende week, het ligt eraan of die pijn steeds erger wordt…’. Zegt mevrouw terwijl ik aan de hand van haar bed sta.

Mevrouw is al een lange tijd ernstig ziek. Kanker met veel uitzaaiingen is de harde realiteit. De pijn wordt steeds erger en ze wil niet zorgafhankelijk worden. Dit zou ze verschrikkelijk vinden. Mevrouw is 45, heeft twee kinderen en ze is al langere tijd gescheiden.

Toen mevrouw in het hospice kwam stond haar leven op z’n kop. Naast het feit dat ze niet meer lang zou leven was er nog veel meer aan de hand. Dit maakte de situatie waarin ze verkeerde nog veel moeilijker. De problemen die mevrouw had waren zwaar en ingewikkeld. Toch heeft mevrouw deze aangepakt. Ze heeft daardoor rust gevonden. Wat heb ik een respect voor deze vrouw. Dat zij, ondanks haar ernstige ziekte, zo ontzettend sterk blijft.

De pijn neemt toe, het gaat niet meer. Ze is er klaar mee, het is genoeg geweest en ze gaat een datum kiezen. Ik werk nachtdiensten en mevrouw gaat de dag na mijn laatste dienst sterven. De nachten voor de euthanasie uitgevoerd zijn intens. Mevrouw is met haar kinderen, ze slapen bij haar. Ik ga regelmatig naar hen toe. De kinderen van mevrouw zijn van mijn leeftijd. Dit is zo mooi en heftig tegelijk. Ik merk dat ik het moeilijk vind, het komt zo dichtbij. Ik ben tegelijkertijd ook dankbaar dat ik dit mag meemaken. Dat ik nog iets kan betekenen in deze situatie geeft mij voldoening.

De laatste nacht is voorbij en ik ga nog naar mevrouw om afscheid te nemen. ‘Heb je vanavond nog dienst jongen?’ Nee dit is mijn laatste nachtdienst… ‘Nou, dan zijn we allebei niet meer hier vanavond, bedankt Tommie…’ Mevrouw heeft een tevreden blik in haar ogen. ‘Het is goed zo.’ Zegt ze terwijl ze naar haar slapende kinderen kijkt. Ik geef haar een hand, bedank haar en ga naar huis.

Ik heb tranen in mijn ogen als ik in mijn auto zit. Deze situatie raakt mij intens. Dit heb ik nog nooit gehad. Ik vraag me af of ik nu “te betrokken” ben? Is dit wel “normaal?”

Wanneer ik weer in het hospice ben bespreek ik het met een collega die hier al jaren werkt. ‘Het is niet raar jongen. Niets voelen is nog veel erger... Dan kun je beter stoppen.’ Zegt hij. Deze woorden doen mij goed. Het geeft mij rust en ruimte om mijn gevoel te accepteren. Het hoort bij dit werk, het hoort bij dit leven. Ik ben dankbaar dat ik deze zorg heb mogen verlenen.

Uit het boek: "Tommie in de zorg" van Tommie Niessen.