Hulde aan de mensen die in de verzorging werken! Ik wist dat al jaren geleden toen ik als trainer in zorgcentra werkte, maar maak het nu van heel dichtbij mee aan de "dochter-van-de-bewoner-kant" in het Emmahof in Amsterdam. Ik zie hoe hard de vrouwen en mannen werken en met hoeveel liefde en passie zij dat doen.
Soms drukken er vijf mensen tegelijk op de bel. Dan moet je beslissingen nemen: mevrouw Pieterse belt altijd en mijnheer Jansen haast nooit, dus eerst bij mijnheer Jansen kijken. Er zijn ongeduldige familieleden, schreeuwende en dwalende bewoners en toch blijven verzorgende geduldig en doen wat ze te doen hebben.
Pies, poep, spugen, bewoners die tegenstribbelen, die huilen, die willen praten, die herhalen en die aandacht vragen. Toch blijven verzorgende vriendelijk antwoorden, terwijl ze alles wat ze moeten doen rustig en efficiënt afhandelen. Ze wassen mijn vader (95 jaar) heel zorgvuldig en liefdevol, ze helpen met plassen, met natte dekbedden, ze praten rustig om onrust en angst weg te nemen, ze tillen hem uit zijn stoel het bed in terwijl hij bibbert en schreeuwt. Ze zijn zo lief voor mij als dochter en houden me op de hoogte, overleggen, stellen gerust en leven mee.
Mijn vader geeft te kennen dat hij iets wil drinken... hij komt er niet uit wat precies. Ik vraag of hij water, melk, koffie, thee wilde. "Nee, dat is het niet". Het is iets dat hij 's middags altijd bij het eten krijgt. Ik ren naar beneden om te vragen wat hij bij het eten drinkt. "Wijn?". Ik klim weer naar boven: ''Wilt u wijn?' "Ja, dat is het." Beneden vraag ik aan de verzorgenden die net zelf aan het eten zijn of hij wijn kan krijgen... ik opper nog iets van "Kan dat wel nu zo vroeg?" maar ze roepen al in koor: "Laat die man lekker een glas wijn drinken!! Hij mag nu alles hebben wat hij wil!" Een wijnfles wordt opengemaakt. Na drie nipjes heeft pa genoeg, maar hij is de gelukkigste man van de wereld.
Ik zit aan mijn vaders bed en ik zie dat hij gaat sterven. De Surinaamse verzorgende laat ons discreet alleen om afscheid te nemen. We zitten hand in hand als hij zijn laatste adem uitblaast. Na een tijdje komt ze terug, kijkt me aan en begint zacht te zingen. Het raakt mij diep.
Ik krijg geen handje, nee, alle verzorgers omhelzen me later.
Staan we er wel genoeg bij stil wat een impact verzorgers hebben op dit soort belangrijke momenten in ons leven? Hoe het voor hen moet zijn als er iemand sterft en er bij te zijn?
Ik ben zo blij met ze! Alle hulde, zo veel hulde aan de verzorgende en verpleegkundigen!