Raak me aan

‘Mam, welke kleren wil je aan als je er niet meer bent?’ -‘Nou Af, wat een vraag!’ 'O -grinnik- zeg ik iets verkeerds? Ik was ermee bezig in mijn hoofd. Ze vroegen me trouwens hier in het hospice ook of ik daarover na wilde denken en ik dacht misschien wil jij daar zelf iets over zeggen.’ -‘Hoe kom ik toch aan zo’n dochter? Geen zwart, gewoon zoals ik ben. Ach dat weet je wel.’ -'Ja mam, eigenlijk weet ik het precies, misschien was ik op zoek naar toestemming. Ik kijk naar je en zie hoe je ogen dichtvallen.' -‘En..’ -‘Nog een vraag? Pff..’ -‘Ben je moe?’ -‘Ja, ik ben zo moe, m’n ogen vallen gewoon dicht, sorry hoor, ik kan het niet tegenhouden.’ -‘Laat maar gebeuren, weet je wat, ik ga in het hoekje daar zitten dan kun jij toegeven aan de vermoeidheid.’ -‘Ja.’ Ik pak de olie zonder geur uit de kast om jouw systeem niet verder te prikkelen (de geur van bijvoorbeeld lavendel staat dan wel bekend om zijn ontspannende werking, geur is iets heel persoonlijks en reuk is het enige zintuig dat direct een emotie en associatie oproept, dat je niet kunt filteren) en de grote massagehanddoek die ik, toen je hier aankwam, in de kast had gelegd. Voor het geval ik zou durven. Voorzichtig pak ik je rechterhand in en leg mijn hand onder jouw andere hand. In mezelf spreek ik de intentie uit dat ik er ben, met heel mijn hart en aandacht en dat je welkom bent, met alles wat er is. Ik voel hoe je hand zwaarder wordt en zich voorzichtig overgeeft. We praten met elkaar zonder woorden en al hoewel dit mijn werk is en ik dit al zo vaak ervaren heb, ontroert het me iedere keer weer en vandaag extra diep. De taal van het lichaam is wonderschoon. Je gezicht zo zacht te zien worden, jouw warmte en mijn warmte die met elkaar dansen, voorzichtig aftastend wat voor de ander kan en nodig is om aanwezig te kunnen blijven. Ik hou van je mam en je mag het helemaal zien en voelen. Het maakt niet uit of je het kunt ontvangen of terug kunt geven. Ik heb je van die taak ontslagen, daarom kan ik hier helemaal zijn, met jou. Er wordt zacht op de deur geklopt en de verpleegkundige kijkt om het hoekje. Als ze ons ziet glimlacht ze en wacht. Dan dimt ze stilletjes het felle licht boven de wastafel, sluit de deur en laat ons. ‘Willen je voeten ook?’ vraag ik zacht. ‘Wat een weldaad Af,’ antwoord je en vraagt of dat voor mij niet te veel is. ‘Nee, maar dat is dan wel dertig euro,’ grijns ik. Je lacht. Ik heb al zo lang geen glimlach meer gezien op je gezicht mam. Wat fijn dat we dit samen kunnen delen. Mijn handen houden je voeten voorzichtig, maar vol en omhullend vast. Ik zie je ademhaling vertragen en voel hoe je lichaam een stukje zakt. Je laat je dragen. Zo zitten we een hele tijd, jij met gesloten ogen en ik sluit de mijne ook af en toe, om dit samenzijn in al mijn cellen door te laten dringen. Iets wat aangeraakt is kun je nooit meer niet voelen, het blijft. Wat een troost. 'Dag lieverd,’ fluister ik als ik wegga en geef je vijf zachte kusjes op je voorhoofd. 'Dag lieverd,’ fluister je terug met je ogen dicht en knijpt zacht in mijn hand. ----- Afke's moeder overleed op 20 september 2022 in de nabijheid van al die elkaar lief hadden.