Saskia Kok van Carend in gesprek met Janny Velthuis, meewerkend coördinator en bestuurslid van Hospice en Logeerhuis Sam in Lemelerveld.
In 2024 opende Sam haar deuren op een prachtig terrein waar ook een vakantiehuis gesitueerd is. Met twee hospicebedden en vier logeerkamers wordt niet alleen zorg en ondersteuning geboden aan de inwoners van Lemelerveld. Gasten, naasten en mantelzorgers komen overal vandaan.
Janny memoreert de verhuur van het vakantiehuis en het kleinkind dat daar elk weekend kwam logeren waardoor hij het ziekte- en stervensproces van oma kon meemaken. Mooi dat kinderen op zo een zachte manier worden betrokken bij het leven en de dood.
In de gezellige woonkeuken van Sam zitten hospice gasten aan dezelfde tafel als de logeergasten. Er wordt samen gegeten en de gesprekken gaan over het leven. Aan de muur prijkt een pakkende tekst, geschreven door de vorige eigenaar van het huis. Hij schonk het huis samen met zijn ouders aan de stichting:
De zorg wordt geleverd door een thuiszorgorganisatie die naar behoefte, net als thuis, aanwezig is. Ook in de nacht wordt gezorgd door vrijwilligers. Eén slaapt en één is wakker. Voor onplanbare zorg kan gebeld worden met de thuiszorgorganisatie. Sinds de opening is er nauwelijks gebeld en nog minder is nodig geweest dat een verpleegkundige langs kwam. Lemelerveld is een klein dorp (5000 inwoners), maar groot als het gaat om ontplooien van initiatieven en het leefbaar houden van het dorp. Door haar werk als mantelzorgconsulent constateerde Janny dat ouderen voor veel diensten alleen buiten het dorp terecht konden. Voor herstel na operaties en het ontlasten van mantelzorgers, maar ook als sterven thuis niet kan, zijn Lemelervelders aangewezen op buurtdorpen. Dat moest anders. In no-time was een bestuur gevormd.
Sam wordt breed gedragen in het dorp, het noaberschap is groot. Vorig jaar werd een groots evenement georganiseerd ‘Super Sam Day’. De sponsorcommissie en twee ondernemers en Team Sukerbiet hebben een mooi bedrag bij elkaar gekregen waarmee de eerste twee (subsidieloze) bestaansjaren geborgd zijn.
Veel vrijwilligers komen uit het dorp, maar ook ‘van buiten’ weten mensen Sam inmiddels te vinden. Iedereen kan vrijwilliger worden en veel mensen steken dan ook de handen uit de mouwen. ‘Als ik zover ben, hoop ik dat dorpsgenoten mij ook helpen,’ wordt regelmatig gezegd.
De voorzitter, Johan Neppelenbroek, sluit even aan en vertelt met eenzelfde passie als Janny. Hij memoreert een van de eerste gasten, een hobbyboer met dementie. Meneer had zijn schapen nog niet overgedragen aan de (klein)kinderen. Op zaterdag reed een trailer voor met schapen en lammetjes van meneer, zo kon hij in de tuin afscheid nemen.
Of het vieren van een bijzondere verjaardag met lange vrolijk versierde tafels op de veranda van het huis. Bij Sam wordt heel veel geleefd. Even later excuseert hij zich ‘ik ga verder met koken’.
Het ervaren van verbinding is de grote drijfveer van Janny Velthuis. Dat geldt ook voor veel vrijwilligers. De jongste is 24 jaar, de oudste is 84 jaar. Naast het ontstaan van verbindingen is er een groot saamhorigheidsgevoel. Mensen horen ergens bij, ze horen bij Hospice en Logeerhuis Sam.
