De wind in haar gezicht

Hoe gaat het? Het is misschien wel de vraag die we het meest aan elkaar stellen. Niet zelden als beleefde opening voor een gesprek. Sommige ontmoetingen bieden weinig ruimte voor een uitgebreid antwoord. Op andere momenten is die ruimte er volop, maar heb ik er geen antwoord op. Vertel ik dan hoe mijn lichaam voelt? Of wat er op dat moment door mijn hoofd gaat? Of hoe mijn gemoed is? Vertel ik over de uitgezaaide kanker? Over de slappe lach die ik eerder op de dag had, of juist de angstige en verdrietige momenten die er soms zijn? Vertel ik over de toenemende pijn die ik in mijn rug heb, of de nachtmerries? Of deel ik juist over de gelukzalige momenten waarop ik met mijn kinderen speel, met vrienden of familie ben, of van de natuur geniet? Of vertel ik iets over wat ik lees van de vorderingen die wetenschappers maken op het gebied van mijn ziekte? Ik heb de afgelopen weken wat meer momenten gehad waarin het voelde alsof mijn hart in een bankschroef zat. Als ik in de glimmende ogen van mijn driejarige zoon kijk die trots op de wc zit te plassen. Wanneer ik mijn bijna negenjarige dochter als een levenskunstenaar door het leven zie dansen. De wetenschap dat ik deze twee kleine mensen niet zal kunnen vergezellen bij de grote en kleine momenten die het leven ze in de verre toekomst zal brengen, dat zijn momenten waarop ik de bankschroef, ongewild, soms zo hard aantrek dat mijn adem stokt. Ondertussen heb ik iets meer dan een maand doorleefd met het idee dat er maar een beperkt aantal mogelijkheden resteert om mijn ziekte te remmen. Dit brengt nieuwe taal en andere gevoelens met zich mee. Ik ervaar ook iedere dag dat die bankschroef zich vooral graag laat bedienen met herinneringen of verwachtingen. Ik draai hem, dag voor dag, steeds een tikje losser. Niet vanuit de angst voor een afscheid op korte termijn, maar juist omdat ik voel dat het geven van ruimte aan het leven met een vrij hart lichter is. Over twee weken staan er weer afspraken met de specialisten op de planning. Daar waar het eerder soms voelde alsof de dokters hun handen op de bankschroef hadden, voelt dat nu anders. We gaan rondkijken in de werkplaats om te onderzoeken hoe we samen kunnen sleutelen aan een comfortabel bestaan. En vandaag? De zon komt bijna op en we kopen een nieuwe fiets voor onze dochter. Een fiets waarmee ze de wijde wereld in kan fietsen. Luid bellend, slingerend en met de wind in haar gezicht. Op naar de lente.