Mijn hart ligt bij de directe zorg, ik vind het oprecht zalig om iedere dag voor een ander te zorgen. Ik ben, ook na heel veel jaar, nog steeds oprecht dol op mijn vak. Om iets te kunnen betekenen voor een ander is geweldig. Dat realiseer ik me weer nu ik een schrijnende zorgaanvraag binnen krijg. Een oudere dame is aan haar laatste stukje leven toe, en wil niet in haar eigen huis blijven vanwege de complexiteit van haar ziek zijn.
Sterven doen we allemaal op onze eigen manier, en wat op dat kwetsbare moment fijn voelt is ook voor iedereen anders. Voor haar voelt thuis gewoon niet meer fijn maar als gevolg van de huidige beddendruk is er nergens een alternatieve plek. Het hospice heeft geen plek, en er is geen vrij bed bij andere instellingen waar deze zorg wordt verleend. Ik wil niet buiten de regio zoeken, haar dierbaren moeten fijn dichtbij kunnen zijn. Maar haast is wel geboden. Dus ga ik buiten de vaste hokjes denken. Haar laatste wens is het allerbelangrijkste. Ik vind een plekje op een locatie in haar eigen buurt. Normaal gesproken bieden ze deze zorg niet.
Ik bel haar huisarts, die zeer betrokken is, en hij wil graag een extra stap voor haar zetten. Het medisch-technisch team vraag ik of ze op die locatie hun specialistische zorg willen verlenen. En ik overleg met de verpleegkundige van die locatie, of zij deze dame een warme plek kunnen geven tijdens haar laatste stukje leven. Na een paar fijne gesprekken staan alle seinen op groen. De volgende ochtend haalt de ambulance haar thuis op. Het is een prachtig voorbeeld van waar zorg voor hoort te staan, kijken naar mogelijkheden. Ik zit die middag met een grote grijns op mijn tronie op de fiets naar huis. Dat ik haar laatste wens heb weten te vervullen, maakt me meer dan blij.
Alle verhalen die Cynthia met veel liefde aan het papier toevertrouwde, zijn inmiddels gebundeld tot een boek.