Vandaag hebben we het onmogelijke mogelijk gemaakt. Het is een ultiem voorbeeld van waar zorg voor hoort te staan. Geven om een ander, voorbij geld of status. Ik ben een dankbaar mens dat ik mezelf verpleegkundige mag noemen en daar deel van ben.
Zijn zorgvraag kwam gistermiddag bij ons binnen. ‘Extreem zorgelijk en met spoed opnemen,’ was de boodschap. ‘Prognose is zeer kort.’ Maar er was nergens een leeg bed te vinden. Tot ver buiten de regio zochten we een plekje maar niks, noppes, nada beschikbaar. En thuisblijven was geen optie. Hij woont in een kamertje, waar hij het sanitair deelt en waar de voorzieningen uitblinken door afwezigheid.
Wat een gruwel als dat je bestaan is.
Ik bel met de wijkverpleegkundige uit zijn wijk voor aanvullende informatie. Ze schetst zijn casus en ik voel het kippenvel over mijn huid kruipen. Mensonterend is het enige woord voor de situatie waarin hij zich bevindt. Ik zet lijntjes uit, bel wie ik bellen kan en hengel me een slag in de rondte. Ik smeek, pleit en beargumenteer. En het lukt. Ongelofelijk maar waar. Dankzij al die helden waar ik elke dag mee mag werken.
Ik vind dat ieder mens warme zorg hoort te krijgen, en dubbel tijdens dat laatste stukje van het leven. Niemand hoort alleen in een achterkamertje te sterven. En gelukkig ben ik niet de enige die er zo over denkt. Ik deel mijn mobiele nummer met huisarts, wijkverpleegkundige en ambulancedienst, zodat we elkaar snel kunnen bereiken.
Twee uur later gaat mijn mobiel; de ambulancedienst meldt zich om aan te geven dat ze hem thuis gaan ophalen. ‘Vijf minuten, dan zijn we bij hem.’ Ik bel de wijkverpleegkundige, die toevallig net bij hem binnenstapt voor een extra inloopmoment. ‘Ik vang ze op, medicatie en persoonlijke spullen staan al klaar,’ zegt ze. Ik bel de arts die hem op wilde nemen en zij belooft paraat te staan zodra ze in het ziekenhuis aankomen.
Een uur later lees ik in zijn dossier over zijn opname. Hij wordt omringd door fantastische zorgzame professionals en ik zucht tevreden. De zorg staat bol van krapte, werkdruk en ellende. Absoluut waar. Elke dag zitten we er middenin. Maar vandaag was een waanzinnig mooi lichtje in het donker. Morgen ga ik weer op zoek.
Alle verhalen die Cynthia met veel liefde aan het papier toevertrouwde, zijn inmiddels gebundeld tot een prachtig boek.
Foto: Cynthia Poen