Onzijdige tranen

Auteur: Alie van der Laan, columnist, vrijwilliger in een hospice
29.07.2023
Onzijdige tranen
Auteur: Alie van der Laan, columnist, vrijwilliger in een hospice
29.07.2023

Wanneer ik de kamer van onze nieuwe gast binnenloop om kennis te maken, word ik verrast door een bijzonder gevoel. Het ligt niet aan meneer, het is de setting. Hij past op geen enkele wijze in het decor.

Ik stel me zo voor dat het buitenleven zijn lijf heeft gevormd. Hij is te groot, te fors en zijn wangen lijken te blozend voor dit bed en voor deze kamer. Hij zou elk moment zijn jas aan kunnen trekken, bedanken voor de koffie en met een groet zich richting het strand begeven om uit te gaan waaien. 

Zijn houding straalt een soort onhandigheid uit die me raakt. Als ik naar hem kijk, voel ik kwetsbaarheid vermengd met schaamte, wat opgesloten lijkt te zitten onder de lagen van zijn getaande huid. Zijn helblauwe ogen speuren mijn gezicht af. Kwetsbaarheid en compassie vinden elkaar als ik zachtjes vraag hoe hij zich voelt. ‘Onhandig,’ zegt hij, ‘onhandig en hard’. Ik glimlach naar hem en neem, op geleide van zijn wijzende hand, plaats op het krukje naast zijn bed. 

Hij draait zijn hoofd naar het plafond en zucht een aantal keren diep. In het moeilijke slikken vermoed ik zijn innerlijk gevecht. Ziekzijn en sterven behelst zoveel meer dan het duel met enkel het fysieke lijf. Ik hoef er geen woorden aan te geven, het is er. ‘Als je doodgaat, dan kun je slechts achteromkijken,’ fluistert hij. Ik pak zijn hand en strijk daarbij zachtjes over zijn onderarm. ‘Ga je me prikken?’ vraagt hij met een lichte verwondering in zijn stem. ‘Nee’ zeg ik, ‘ik houd je hand vast’. De blote huid van de ruwe bolster voelt eeltig en toch zacht. Het is niet iets wat hij dagelijks doet, zo zegt hij, kijkende naar mijn hand. Toch omsluit hij met lichte kracht mijn vingers. 

‘Ken je Jacques Herb?,’ vraagt hij na enkele minuten aan mijn collega die aan de andere kant van het bed zit. ‘Hij zong dat een man niet mag huilen.’ ‘Ik nodig je uit,’ zegt mijn collega zacht, ‘want tranen zijn onzijdig’. In de serene stilte van verbondenheid die volgt, voelt het alsof we zijn jas mogen aannemen. Na een schoorvoetend begin van enkele woorden, volgen er zinnen over spijt, over liefde en berouw.   

We maken van heel dichtbij mee hoe hij troost en verlichting ervaart in een dal van tranen. We zien hoe een waarachtig moment van openheid een kranige, krachtige ziel zacht laat neuriën. We slaan de uren met deze bijzondere held op in diepe dankbaarheid.

De gevoelde hartstroom laat zich diezelfde avond vangen in een paar zinnen. Mijn collega en ik zouden het onze volgende dienst met hem willen delen. Er komt geen volgende keer. Hij overlijdt, veel sneller dan verwacht, in het bijzijn van allen die in zijn lange leven een plaats hebben verworven in zijn vast omsloten hart. 

Onzijdig zijn de tranen

doorzichtig het verdriet

ze rolden uit zijn ogen

al wilde hij dat niet

Zo breekbaar en gebroken

met zachte glans verloor zijn ziel

de ballast van zijn leven dat op het kussen viel


De redactie van Carend houdt even vakantie. Op onze website en via social media delen we deze maand de meestgelezen artikelen en columns van het afgelopen jaar. Wij wensen iedereen een fijne zomer toe, op vakantie of thuis, in ons eigen land of ver weg. En voor iedereen die doorwerkt: werk-ze!  


Foto: Liudmila Chernetska

Jeanne Tacken
Jeanne Tacken
Zo mooi en respectvol geschreven. Dankbaar dat ik door geschrift deel genoot mag zijn🤗
Log in om reacties te plaatsen