Tijd. Ik wil graag mijn verhaal kwijt.

‘Sorry jongen, dat ik je ophoud. Jij moet weer verder natuurlijk. Toch bedankt. Jullie zijn de meeste dagen het enige bezoek dat ik krijg. Ik wil graag mijn verhaal kwijt, dat begrijp je wel toch?’ zegt meneer terwijl hij mij verontschuldigend aankijkt.

Wanneer meneer ingepland staat in mijn route, staat er tien minuten voor de zorg (het uittrekken van de steunkousen en druppelen van beide ogen). Als ik alleen kijk naar deze twee handelingen, dan haal ik dat gemakkelijk.

Maar meneer maakt graag een praatje. Ik vind zijn verhalen oprecht interessant. Hij heeft ontzettend veel gereisd en meegemaakt in zijn leven. De wijsheid van meneer zou niet binnen de vier muren van zijn kamer moeten blijven.

Helaas heeft meneer weinig opties. Hij is slecht ter been en lijdt aan hartfalen. Zijn kinderen wonen ver weg en hij heeft niet veel sociale contacten.

Die tien minuten haal ik nooit. Het zou wel kunnen, maar moet ik dan de handelingen uitvoeren en weer gaan? Nee, daar kies ik niet voor. In dit geval blijf ik gewoon langer, desnoods begin ik eerder met mijn route. Aan de oogdruppels en steunkousen hebben meneer en ik geen van beiden genoeg.

‘U hoeft zich niet te verontschuldigen meneer, ik heb geen haast. Wat is het mooiste land waar u bent geweest?’ Vraag ik terwijl ik weer ga zitten.

Meneer kijkt mij aan met een dankbare blik en begint enthousiast te vertellen.