(wat is) Troost [Allerzielen]

De zakdoek van mijn vader die mijn vriendin mij gaf. De vriendin die vele jaren eerder getuige was van mijn vaders overlijden en die dag, jaren later, getuige zou zijn van mijn huwelijk. De zakdoek waarmee ze me liet weten: Ik zie je, wat moet deze dag tegenstrijdig voor je zijn. Trouwen zonder vader, hossen met je verlies onder je arm. Want zijn dood maakte alles voortaan dubbel. Blij en verdrietig hand in hand. Hoe groter het feest hoe groter het gemis. De zakdoek bleef die dag bij me. En zo was mijn vader gek genoeg dichtbij. Of de liefde. En ik zei: 'Ja.' De tijd heelde niet alle wonden. Maar er kwamen nieuwe ervaringen naast en om mijn verlies heen te staan. Een nieuw leven. Op een dag gaf ik de zakdoek door aan mijn zoon die ontroostbaar was. Het idee dat opa hier ooit zijn neus in had gesnoten (en de wetenschap dat hij daarna goed gewassen was), dat de zakdoek al heel wat tranen had opgevangen en zachtjes afgeveegd door de generaties heen. Het had gek genoeg iets geruststellends. Als een midden in de storm. Zou dit dan troost zijn? Misschien. Of. Misschien was het het idee dat opa ook verdriet had gekend. Met tranen, snot en diepe dalen. Ontroostbaar wellicht. En dat dat dan mocht. ----- Woensdag 2 november: Allerzielen. Door het hele land worden deze week herinneringsbijeenkomsten en lichtjesavonden georganiseerd om overleden dierbaren te herdenken. Voor wie steek jij een lichtje aan? En hoe ziet troost eruit voor jou? ----- Beeld: Freemixer