Onverwacht diep geraakt worden door de tonen van een liedje; het overkomt me regelmatig. Muziek is warm en troostend, iets om je aan vast te houden bij voorspoed en aan vast te klampen, bij tegenslag. Ik kan in vervoering raken van sprankelende tonen, van klanken die je meeslepen, het is als zuurstof voor de ziel.
Heel lang geleden zorgde ik voor een meneer met een hersentumor. Hij verbleef in het hospicehuis, waar ik toen een poosje werkte. Een prachtige uitvinding vind ik dat trouwens, het hospicehuis. Toen ik er voor het eerst binnenstapte, was ik diep onder de indruk van de schoonheid ervan en de gedachte erachter.
Deze meneer hield van klassieke muziek. Van prachtige donkere klanken, meeslepende met veel passie gezongen aria’s en soms zware bombastische tonen. Als ik aan mijn nachtdienst begon, was hij vaak nog wakker. Dan liep ik even bij hem binnen en soms praatten we wat. Meestal zette ik een cd voor hem op en heel vaak koos hij dezelfde. Juist die ene cd gaf hem troost en warmte. En soms de rust om wat te slapen.
Wat muziek betreft, is klassiek niet echt mijn favoriete genre, maar door de jaren heen leerde ik het waarderen. Mijn vader luisterde vroeger met enige regelmaat naar opera en aan meeluisteren, ontkwam ik niet. Pap luisterde eveneens naar de Eagles of naar de Dire Straits, maar dat terzijde.
Wekenlang zorgde ik voor hem en wekenlang zette ik muziek voor hem op; steeds weer klassiek. Tijdens mijn nachtdienst overleed hij, zacht en rustig. Zijn zoon oogde wat verloren, zo in zijn eentje naast het bed van zijn pa. Op zijn gezicht las ik die vreemde mix van berusting en intens verdriet. Dat eerste moment als het ineens stil wordt, moet voor de familie overweldigend zijn.
Ik trok me terug in de huiskamer en zette de favoriete cd van zijn vader op, als eerbetoon aan de overledene, stak een kaarsje aan en zette een pot thee. Allemaal heel doorsnee, maar die eenvoud geeft vaak troost.
De blik in de ogen van zijn zoon toen hij de huiskamer binnenkwam terwijl hij die muziek hoorde, vergeet ik nooit meer. In stilte dronken we samen thee, luisterend naar de tonen van muziek die hem zo dierbaar waren. Na een poosje nam hij afscheid, geconfronteerd met alles wat er ineens voor zijn neus stond. Het afscheid zelf, is naast al die rouw, ook heel veel geregel.
Weken later lag er een handgeschreven kaartje voor mij in de hospice, afkomstig van de zoon. Het kaartje stond vol dankbare woorden. Hoe fijn hij het had gevonden om samen nog even stil te zijn, met op de achtergrond de klanken van de favoriete muziek, van zijn lieve vader.
Meestal volg ik puur mijn gevoel op zo’n moment, in wat ik doe of laat en de ruimte die ik het geef. Dat handgeschreven kaartje dat ik van hem kreeg liet me weten, dat ik toen precies de juiste keuze had gemaakt.
Auteur: Cynthia Poen, columnist, verpleegkundige en auteur
Cynthia bundelde al haar ‘zorgliefde’ tot een hartverwarmende bundel. Nieuwsgierig? https://www.uitjeervaring.nl/zorgliefde.html
Wist je dat Carend een eigen lied heeft? Het lied gaat over ontmoeten en afscheid nemen. Over geraakt worden en je laten raken. Wat leert iemand van wie we afscheid nemen ons over de zin van het leven? Wat raakt ons in het contact en hoe deel je dat met de ander? Nieuwsgierig? Je kunt het lied hier beluisteren. Zelf spelen of cadeau doen? Je kunt hier de bladmuziek downloaden of een exemplaar bestellen.