Dat hart, die wonderlijke pomp waar alles huist. Alles wat je liefhebt maar ook alles wat je zeer deed. Hoe het in duizend stukjes breken kan en toch zijn functie blijft vervullen. Het stevige liefdevolle huis, waar haar kinderen met hun eerste harteklop gelijk een permanente plek kregen. Hoe ze het vasthield toen ze voor het eerst wegfietste zonder zijwieltjes. Ze kan nog het inhouden van de adem en daarmee het klemzetten van die wonderlijke pomp voelen. Zonder zijwieltjes de hoek van de straat om. Die wonderlijke pomp.
Het deed het altijd. Het ging altijd door. Ook toen ze duizenden tranen huilde de dag dat ze eerst haar vader en toen haar moeder verloor. Het kleurde zwart en het bleef maar huilen, maar toch verloor het nooit zijn functie. Die wonderlijke pomp.
En nu is haar lief aan zijn laatste maanden bezig. Net nu haar hart faalt.
Ze denkt steeds vaker aan hoe hij haar op handen droeg. Hoe hij dat nu nog steeds doet, waar hij maar kan. Hij kookt voor haar, zoutloos, dat is beter. En wanneer hij op bed ligt lijkt het wel of haar falende hart zich kraniger gedraagt. Niet stoppen, niet opgeven, hij heeft mij nodig.
Haar hart faalt. En heeft de energie niet meer om alles te doen. Dus gaf ze met enige tegenzin haar zelfzorg uit handen. Aan die meisjes in het blauw. Haar meisjes in het blauw. En niet zonder gesprek, niet zonder zin en onzin van elkaar te scheiden. Want ze kon het toch eigenlijk prima zelf. Maar dat hart dat faalt heeft ook nog steeds zo lief.
Dus waar wij, wijkverpleegkundigen, dat falende hart kunnen steunen, geven wij ruimte aan dat liefhebbende hart. Zelfzorg uitbesteden om een stukje mantelzorg te kunnen blijven doen. Een klein stukje, maar dat ene stukje is zo belangrijk voor dat liefhebbende, maar falende hart.
Hoe mooi is dat. Hoe wonderlijk ook. Dat wanneer een hart lief heeft het lijkt alsof het net even extra zijn best doen. Net even die slag wel maakt. Terwijl we eigenlijk weten dat dat niet kan, toch? Het hart. Het falende hart. Het liefhebbende hart. Die wonderlijke pomp.
In de Nationale Hartfalenweek, van 22 t/m 28 april 2024, zullen zowel landelijke als regionale activiteiten plaatsvinden om de bewustwording van hartfalen in Nederland te verbeteren. Carend draagt bij aan dit initiatief met deze column van wijjkverpleegkundige Jennifer Bergkamp, een interview met patiënt Max Groenhart en het verhaal van gepensioneerd cardioloog René Dijkgraaf in onze rubriek 'Die ene palliatieve patiënt'. Ook kan het publiekswebinar 'Nadenken over de toekomst bij hartfalen', eerder georganiseerd door Carend in samenwerking met PZNL, de Patiëntenfederatie en Harteraad, de patiëntenorganisatie worden teruggekeken. Klik hier.