Het gesprek is klaar, Maureen oogt opgelucht. Het staat op beeld, het is af. Zo laat ze toch een stuk van zichzelf achter. We praten na, zeggen gedag en stappen naar buiten, de cameraman en ik.
Ik was bezig met beslissen hoe mijn uitvaart eruit zou moeten zien, had afscheidsbrieven voor mijn kinderen geschreven en leefde in een soort vijfde versnelling om nog zoveel mogelijk uit het leven te halen, samen met mijn man en kinderen....
Na meer dan vier jaar leven met uitgezaaide borstkanker heb ik al een indrukwekkende hoeveelheid emoties doorleefd en mijn reis is blijkbaar nog niet afgelopen.
De lichtjes in de kerstboom proberen het rauwe verdriet in huis te verbloemen. De oudere man zit op de bank, dicht bij de kerstboom, en kijkt naar de televisie.
Wat mij hielp en nog steeds helpt is iets gaan maken. Met mijn handen en mijn hart. Het gaat niet om het resultaat, niemand krijgt het te zien. Het gaat om het maken zelf.
Je ouders zijn allebei ernstig ziek. Je vader heeft ALS. En je zus heeft zo haar eigen uitdagingen in haar leven. ‘Ik ben de enige normale’, zeg jij (8) wel eens grappend.
We hebben het niet over de dood, maar toch blijven we ons hiervan bewust. Dan vraag je uit het niets of je nog iemand de groetjes moet doen van mij, daarboven.
Ik hoorde het verhaal zwijgend aan en kneep even in haar hand. Diep ontroerd, en beseffend dat deze vrouw zestig jaar lang een enorm verdriet had gedragen, ging ik enige tijd later huiswaarts.
