CAREND BLOG

De weg naar het hospice

Auteur: Afke Bohle, dochter 18.01.2024

De volgende ochtend zitten we zwijgend naast elkaar in de woonkamer. Mijn moeder houdt haar tas stevig vast. We wachten op de ambulance die haar naar het hospice zal vervoeren.

Auteur: 15.01.2024

Hoe doe je het, het houdt mij al dagen bezig en ik merk dat ik het moeilijk vind. Ik vind het moeilijk te benoemen omdat ik de mensen die wel onder mijn hoede vallen graag die geruststelling blijf bieden, het is oké, ik ben er voor je. Ik z...

Auteur: 13.01.2024

Het staat dan wel in heel wat richtlijnen maar we doen het te weinig. ‘Zorgen voor de zorgende’. Zeker in dit soort casussen kan de impact groot zijn.

Auteur: 09.01.2024

Het gesprek is klaar, Maureen oogt opgelucht. Het staat op beeld, het is af. Zo laat ze toch een stuk van zichzelf achter. We praten na, zeggen gedag en stappen naar buiten, de cameraman en ik.

Auteur: 06.01.2024

We zeggen dat het goed is, dat ze mag gaan en dat doet ze. Weer moet ik heel erg huilen maar nu is er geen moeder om mij te troosten.

Auteur: 02.01.2024

Ik was bezig met beslissen hoe mijn uitvaart eruit zou moeten zien, had afscheidsbrieven voor mijn kinderen geschreven en leefde in een soort vijfde versnelling om nog zoveel mogelijk uit het leven te halen, samen met mijn man en kinderen....

Auteur: 30.12.2023

Na meer dan vier jaar leven met uitgezaaide borstkanker heb ik al een indrukwekkende hoeveelheid emoties doorleefd en mijn reis is blijkbaar nog niet afgelopen.

Auteur: 26.12.2023

De lichtjes in de kerstboom proberen het rauwe verdriet in huis te verbloemen. De oudere man zit op de bank, dicht bij de kerstboom, en kijkt naar de televisie.

Auteur: 23.12.2023

Ze moeten een keer gehuild die tranen anders doen ze alleen maar pijn zonder te helen.

Auteur: 19.12.2023

Wat mij hielp en nog steeds helpt is iets gaan maken. Met mijn handen en mijn hart. Het gaat niet om het resultaat, niemand krijgt het te zien. Het gaat om het maken zelf.