De volgende ochtend zitten we zwijgend naast elkaar in de woonkamer. Mijn moeder houdt haar tas stevig vast. We wachten op de ambulance die haar naar het hospice zal vervoeren.
Hoe doe je het, het houdt mij al dagen bezig en ik merk dat ik het moeilijk vind. Ik vind het moeilijk te benoemen omdat ik de mensen die wel onder mijn hoede vallen graag die geruststelling blijf bieden, het is oké, ik ben er voor je. Ik z...
Het gesprek is klaar, Maureen oogt opgelucht. Het staat op beeld, het is af. Zo laat ze toch een stuk van zichzelf achter. We praten na, zeggen gedag en stappen naar buiten, de cameraman en ik.
Ik was bezig met beslissen hoe mijn uitvaart eruit zou moeten zien, had afscheidsbrieven voor mijn kinderen geschreven en leefde in een soort vijfde versnelling om nog zoveel mogelijk uit het leven te halen, samen met mijn man en kinderen....
Na meer dan vier jaar leven met uitgezaaide borstkanker heb ik al een indrukwekkende hoeveelheid emoties doorleefd en mijn reis is blijkbaar nog niet afgelopen.
De lichtjes in de kerstboom proberen het rauwe verdriet in huis te verbloemen. De oudere man zit op de bank, dicht bij de kerstboom, en kijkt naar de televisie.
Wat mij hielp en nog steeds helpt is iets gaan maken. Met mijn handen en mijn hart. Het gaat niet om het resultaat, niemand krijgt het te zien. Het gaat om het maken zelf.